|
Geraakt
Geen
lichaam streelt zoals
geen ogen blauw zoals
jouw groene kunnen stralen.
Je iris snijdt mijn leven los
legt laagjes voelen bloot
transparante vellen achteloosheid
verlies ik met een schok.
Gestremde
zachtheid komt
sleept mijn vingers roze
weerstand opgeheven
verzin ik uren vrijen, laat torens
onbewaakt voor dit moment.
Adem
vecht zich in het kozen
ik giet woorden op jouw huid. Jij schudt
en laat ze glijden langs mijn eigen vel.
Tinkel in een glazen groet.
|
