 |
 |
 |
 |
 |
 |
||||
 |
 |
|
Bart Moeyaert, een schrijver om bewondering voor te koesteren!
Bart Moeyaert presenteerde vorige maand zijn nieuwe boek bij Querido: ‘Dani Bennoni’, met als subtitel Lang zal hij leven. De gasten voor deze presentatie werden ontvangen in de voormalige kleed- en doucheruimte van de Westergasfabriek in Amsterdam. Dit naar analogie met de sfeer in het boek, waarvan het belangrijkste fragment zich afspeelt in de kleedruimte van een voetbalvereniging, zo rond 1930. Ook de muziek was aan die tijd aangepast. Een drietal dames, onder begeleiding van een piano, zong chansons Duitse, Franse en Engelstalige chansons uit de jaren 30. Hanneke Groenteman interviewde Moeyaert. Wij, de gasten, hadden het idee getuige te zijn van een persoonlijk gesprek, een aparte ervaring. Doordat ze elkaar al langer kennen, werd het een bijzonder gesprek met inhoud. Maar, verder over het boek. Op de prachtig, door Pauline Hoogweg, vormgegeven omslag staat een zwart-wit foto van een jongen in voetbalkleren. ‘Dani Bennoni’ speelt zich af in de zomer van 1939. Het gaat over een jongetje dat voetballer wil worden, maar daar totaal niet geschikt voor is. Om de trainer, een bewonderde voetballende jongen uit de buurt, over te halen om hem toch mee te laten spelen haalt hij allerlei trucs uit de kast. Hanneke Groenteman, interviewster, speelde goed in op het verhaal door aan Moeyaert te vragen hoe oud het kind in hemzelf eigenlijk is. Dat bleek, zoals zij verwachtte, rond de 8 jaar te zijn. Die leeftijd komt dan ook regelmatig voor in de boeken van Moeyaert. Zoals we van Moeyaert gewend zijn is de toon ook in dit boek parlando en verfrissend. Er hangt een geur van weemoed en van driest verlangen in dit prachtig uitgegeven boekje, met een bijzonder formaat. Natuurlijk mag de clou van het verhaal niet verklapt worden. Maar het is zeker een aanrader! Moeyaert vierde vorig jaar twintig jaar schrijverschap en dit jaar zijn veertigste verjaardag. Ter gelegenheid daarvan bracht hij naast de roman een boekje uit met dagboekaantekeningen speciaal samengesteld voor zijn lezers, genaamd ’56 kilometer’. Deze titel is ontleend aan de passie van Bart Moeyaert voor potloden. ‘Een gemiddeld potlood is goed voor een lijn van 56 kilometer’. De opzet en inhoud van het boekje zijn nauw verwant aan de opzet van zijn website (www.bartmoeyaert.com). Er zijn losse teksten, brieven, invallen, tekeningen, foto’s uit zijn jeugd, dagboekfragmenten. Het geheel vormt een fraai ogend, open verhaal met veel vertederende momenten en heldere observaties. Een bijzonder document. Voor mij eigenlijk nog waardevoller dan Dani Bennoni, omdat het zo’n duidelijke lijn aangeeft in het leven van Moeyaert. Een doorgaande lijn van zich niet thuis voelen in zijn omgeving en daar op verschillende manieren aan proberen te ontsnappen. En daar ook bijzonder goed in slagen. Het onwennige op eigen benen staan heeft resultaat gehad en stevigheid gecreëerd: in elk geval in zijn schrijverschap. Voor zijn werk ontving hij talloze grote prijzen en zijn boeken werden vertaald in gigantisch veel talen. Het grote succes heeft hem echter niet met reuzenpassen over de stad heen doen stappen; zijn verwondering is gebleven. Eerder nog blijft hij voor elk huisje staan en kijkt nieuwsgierig naar wat zich daarbinnen zou afspelen. Een man om grote bewondering voor te koesteren. Ik hoop dat de scheidslijn jeugd- en volwassenenboek verdwijnt, zodat hij zich daar in de toekomst geen zorgen meer over hoeft maken. De komende veertig jaar mogen er van mij nog wel een twintigtal boeken van zijn hand verschijnen. Amsterdam: Querido, 56 kilometer/Bart Moeyaert Zeist, oktober 2004
|