Waar zij zijn lichaam verfoeide
en haren blies over zijn gekruiste armen
sprak ze vol liefde, aaide zijn kruin
vol armoedige gedachtekronkels.
Ze prees hem allerwegen, hing
aan zijn lippen vol proza. Niets
was waardiger om voor te sterven
dan zijn ontboezemingen.

Steeds vaster klonk hij de boeien
om haar polsen tot de tafel
niet meer weg kon. Het aanrechtblad
belemmerde om recht te staan. Over
gebleven druppels liet hij vallen
op haar handen. Steeds dieper