Naderend onheil voegt zich onder de toppen van de
lenige vingers, buitelt liefdevol langs borst en buik
van onze ouders. De kamer zingt zich los uit
hun gezamenlijk geheugen, buigt naar de normen

van de kliniek tot hij is opgenomen in het stelsel gangen.
Hier is de keuken. Daarboven de kamer waar moeder constant
thee klaar zet met gezoete koek. De kelder vangt
als vanouds de bommen op en laat de ratten vluchten

voor de kat. Die leidt een tweede leven
naast hun gestorven meisje in de wieg op het gazon.
Beurtelings grijpen, strelen en vervloeken ze hun dochter
in de armen van de zusters, die alles verpakken en wegdoen.

Zo ga je niet om met overledenen.
Zo niet!

Het licht bestraalt voor een fractie een andere tijd,
alsof ze elkaar opeens herkennen in hun poging tot contact.
Het kader geeft zich moeizaam bloot, ze breken zich
het hoofd over de meubels, het plafond en de klok