Haar vader leeft
twee huilbuien verwijderd
van de stad, van haar.

Met een vriendje van school
kleit ze een foeilelijke asbak
in elkaar, om hem het roken
af te leren. Meestal fluiten

de merels als ze buiten speelt.
Haar gebitsprothese, blinkend,
lokt de dieren dichter aan de poort
als kraaien naar de buit op zoek.

Luisteren wil ze voorlopig alleen
naar de juf met groene ogen;
ze kent zijn fanatisme te goed
om te bidden.

Het schoolplein voldoet
als schuilplaats voor armen
en stoppelige wangen.