zoals de steen de vijver toeriep
niet te lachen bracht zij
zwermen vogels tot bedaren

ze beweegt de zon tot dalen
spreekt tot de heuvels en het licht
waaruit zij voortkomt dooft

als zij zich afwendt
springt
instinctmatig vleugels spreidt

ze trekt de kleuren uit de regenboog
haar uitgeslagen vleugels scheuren,
repen kleven grillig aan de wand

als de vijver klaterend om de rotsen
lacht, het water stijgt tot aan de vogels:
het wijdverbreide misverstand beklijft

als zij zich bloot geeft
is de wereld ronder